مواد شیمیایی وقتی با هم برای ساخت یک محصول ترکیب می شوند، ممکن است غلظت لازم برای ارائه به بازار را نداشته باشند. در نتیجه از غلظت دهنده ها برای بهبود ویسکوزیته و ایجاد قوام در محصول استفاده می شود. موادی مانند آب ، گلیسرین و یا حلال های شیمیایی می توانند غلظت محصول نهایی را کاهش دهند، غلظت دهنده ها عموما با ترکیب با این مواد ، سبب بهبود محصول نهایی می شوند. حلالیت این غلظت دهنده ها نکته ای است که حتما هنگام تعیین فرمولاسیون باید به آن دقت نمایید.
انواع غلظت دهنده ها:
تیلوز: تیلوز یک پودر سفید است که برای تهیه خمیرهای قند مانند فوندانت و خمیر صمغ استفاده می شود. علاوه بر صنایع غذایی از آن در ساخت چسب به منظور بهبود ویسکوزیته نیز استفاده می شود.تیلوز در هر گریدی که موجود باشد با کمک حرارت در آب قابل حل است.
اچ پی ام سی (HPMC): این ماده یکی دیگر از غلظت دهنده های معروف در صنعت رنگ و رزین به شمار می رود. HPMC مخفف هیدروکسی پروپیل متیل سلولز است و بیش از 15 سال است که به عنوان مواد افزودنی قرص و کپسول به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. این محصول در آب محلول است.اما نکته بسیار مهم این است که ذرات را قبل از حل شدن ، با هم زدن در آب پراکنده کنید. در غیر این صورت ، آنها به صورت توده ای در می آیند و غشای ژلاتینی در اطراف ذرات داخلی ایجاد می کنند و از خیس شدن کامل آنها جلوگیری می شود.
سی ام سی: صمغ سلولزی یا سدیم کربوکسی متیل سلولز (CMC) ، یک ماده چند منظوره است که می تواند به عنوان ماده غلظت دهنده ، چسب ، امولسیفایر و تثبیت کننده مواد غذایی استفاده شود. این ماده بیشترین استفاده را در صنایع غذایی دارند. این محصول در آب محلول است. نکته کلیدی در حل کردن کربوکسی متیل سلولز در آب نحوه اضافه کردن و نوع همزدن می باشد.
